[MOC] Królowa Pająków
: 2016-04-21, 06:49
Witam,
Dostałem w prezencie pajęczycę z CMF i stwierdziłem, że taka postać musi mieć jakąś historię.
Oto jak wyszło z zarysem wydarzeń :)
To miał być zwykły zwiad dlaczego z odległych wsi należących do królestwa nie spływają podatki i dobra materialne. Zebraliśmy sprzęt i wyruszyliśmy w drogę. Na początku nie było nic podejrzanego. Dopiero po kilku dniach podróży zaczęliśmy słyszeć dziwne wieści od wieśniaków na temat zwiększonej ilości pająków przez co było mniej robactwa, ale również i pożytecznych owadów.
Ósmego dnia napotykaliśmy martwą zwierzynę i może nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby ta zwierzyna leżała na ziemi… ale ona była na drzewie… wisiała w kokonie. Ominęliśmy to miejsce z daleka, rozkazy były inne niż niepotrzebna potyczka z jakimś stworem z lasu.
Do pierwszej wioski z której nie przybywały towary był dzień drogi. Przechodziliśmy przez leśne tereny bagienne i faktycznie nie było komarów, ważek i innych owadów występujących na terenach podmokłych, tylko dużo pajęczyn, a niektóre naprawdę spore. Czasem z wody wyskoczyła jakaś żaba i tyle.
Pod wieczór zauważyliśmy wieżę na wzniesieniu. Postanowiliśmy jednak obóz rozbić trochę dalej i rano ją przeszukać. O świcie Randal poszedł się odlać i zniknął na dość długo. Zebraliśmy sprzęt i poszliśmy w jego stronę. Za zakrętem drogi spotkała nas scena mrożąca krew w żyłach. Randal wisiał w kokonie, przez jeszcze nie do końca utkaną sieć było widać jego przerażenie i próbę sięgnięcia po miecz, który sterczał z krzaków. Nad nim na drzewie siedział pająk, ale nie jakiś tam chcący złapać muchę pajączek tylko naprawdę wielki stwór, którego oczy skierowały się w nasza stronę. Talbot wycelował w niego kuszą i wtedy usłyszeliśmy za naszymi plecami szelest. Odwróciłem się i na początku myślałem, że mój wzrok mnie zawodzi. Na drodze była postać, a za nią ziemia pokryta była czymś czerwonym i do tego ruszającym się, niczym pełzający dywan. W lesie natomiast skakały i biegały z ogromna szybkością punkty czarne, szare i białe. Im wszystko było bliżej tym lepiej można było wyłapać szczegóły w postaci odnóży, odwłoków i… oczu. Pająki, dziesiątki, setki, tysiące pająków. A na drodze była ona, ubrana w pajęczynę z białą twarzą, uśmiechała się… uśmiechała się nieprzyjaźnie.
Padł rozkaz odwrotu na wieżę. O Randalu już nikt nie pamiętał, został tam. Za chwilę widziałem jak Wymar wskoczył do bagna, jednak momentalnie nad nim rozpostarła się sieć, Ligart wpadł w pajęczynę na drzewie, a Filbertowi udało się wbiec do jaskini na której wejściu rozpostarła się sieć. Mi z Talbotem udało się dostać do wieży. Zapaliłem pochodnie i biegnąc do góry rozpalałem wszystkie po drodze. Talbot wbiegł na szczyt. Po ścianach już ścigały nas pająki. Żywcem nas nie wezmą… podpaliłem schody. Ogień mógł nas zabić, ale te stwory również.
Najpierw w oknie zobaczyłem wieśniaka z widłami i pomyślałem co za wariat… sam nie da rady i zginie… i wtedy zobaczyłem go… żywą legendę… obrońca biednych i postrach dla złodziei, bandytów, rozbójników i nas… bezlitosnych żołnierzy króla. Jego twarz skrywał kaptur. W jednym ręku miał łuk… drugą dobył miecz. Nie bał się… pierwszego pająka który podbiegł… rozdeptał… I spojrzał na nią. Ona spojrzała na niego… Po jej wzroku można było widać, że się nie boi i z tego samego można było wyczytać, że on też. Czy to było ich pierwsze spotkanie - tego nie wiem… ale było pewne, że żadne nie odpuści…
Pełna galeria na Flickr
Dostałem w prezencie pajęczycę z CMF i stwierdziłem, że taka postać musi mieć jakąś historię.
Oto jak wyszło z zarysem wydarzeń :)
To miał być zwykły zwiad dlaczego z odległych wsi należących do królestwa nie spływają podatki i dobra materialne. Zebraliśmy sprzęt i wyruszyliśmy w drogę. Na początku nie było nic podejrzanego. Dopiero po kilku dniach podróży zaczęliśmy słyszeć dziwne wieści od wieśniaków na temat zwiększonej ilości pająków przez co było mniej robactwa, ale również i pożytecznych owadów.
Ósmego dnia napotykaliśmy martwą zwierzynę i może nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby ta zwierzyna leżała na ziemi… ale ona była na drzewie… wisiała w kokonie. Ominęliśmy to miejsce z daleka, rozkazy były inne niż niepotrzebna potyczka z jakimś stworem z lasu.
Do pierwszej wioski z której nie przybywały towary był dzień drogi. Przechodziliśmy przez leśne tereny bagienne i faktycznie nie było komarów, ważek i innych owadów występujących na terenach podmokłych, tylko dużo pajęczyn, a niektóre naprawdę spore. Czasem z wody wyskoczyła jakaś żaba i tyle.
Pod wieczór zauważyliśmy wieżę na wzniesieniu. Postanowiliśmy jednak obóz rozbić trochę dalej i rano ją przeszukać. O świcie Randal poszedł się odlać i zniknął na dość długo. Zebraliśmy sprzęt i poszliśmy w jego stronę. Za zakrętem drogi spotkała nas scena mrożąca krew w żyłach. Randal wisiał w kokonie, przez jeszcze nie do końca utkaną sieć było widać jego przerażenie i próbę sięgnięcia po miecz, który sterczał z krzaków. Nad nim na drzewie siedział pająk, ale nie jakiś tam chcący złapać muchę pajączek tylko naprawdę wielki stwór, którego oczy skierowały się w nasza stronę. Talbot wycelował w niego kuszą i wtedy usłyszeliśmy za naszymi plecami szelest. Odwróciłem się i na początku myślałem, że mój wzrok mnie zawodzi. Na drodze była postać, a za nią ziemia pokryta była czymś czerwonym i do tego ruszającym się, niczym pełzający dywan. W lesie natomiast skakały i biegały z ogromna szybkością punkty czarne, szare i białe. Im wszystko było bliżej tym lepiej można było wyłapać szczegóły w postaci odnóży, odwłoków i… oczu. Pająki, dziesiątki, setki, tysiące pająków. A na drodze była ona, ubrana w pajęczynę z białą twarzą, uśmiechała się… uśmiechała się nieprzyjaźnie.
Padł rozkaz odwrotu na wieżę. O Randalu już nikt nie pamiętał, został tam. Za chwilę widziałem jak Wymar wskoczył do bagna, jednak momentalnie nad nim rozpostarła się sieć, Ligart wpadł w pajęczynę na drzewie, a Filbertowi udało się wbiec do jaskini na której wejściu rozpostarła się sieć. Mi z Talbotem udało się dostać do wieży. Zapaliłem pochodnie i biegnąc do góry rozpalałem wszystkie po drodze. Talbot wbiegł na szczyt. Po ścianach już ścigały nas pająki. Żywcem nas nie wezmą… podpaliłem schody. Ogień mógł nas zabić, ale te stwory również.
Najpierw w oknie zobaczyłem wieśniaka z widłami i pomyślałem co za wariat… sam nie da rady i zginie… i wtedy zobaczyłem go… żywą legendę… obrońca biednych i postrach dla złodziei, bandytów, rozbójników i nas… bezlitosnych żołnierzy króla. Jego twarz skrywał kaptur. W jednym ręku miał łuk… drugą dobył miecz. Nie bał się… pierwszego pająka który podbiegł… rozdeptał… I spojrzał na nią. Ona spojrzała na niego… Po jej wzroku można było widać, że się nie boi i z tego samego można było wyczytać, że on też. Czy to było ich pierwsze spotkanie - tego nie wiem… ale było pewne, że żadne nie odpuści…
Pełna galeria na Flickr